Omdenken is een must in mijn situatie

Hoi lezers,

Wat Leuk dat jullie mijn blog lezen. Laat ik me eerst even voorstellen.
Mijn naam is Naomi en ik ben juf in groep 1/2 van een basisschool in Eindhoven. In 2015 ben ik afgestudeerd aan de PABO en ben ik gestart met invallen. Helaas was dit van korte duur want ik kreeg de diagnose borstkanker. Omdat ik lang behandeltraject in moest, ben ik toen gestopt met werken. Het waren heftige tijden maar gelukkig kwam er ook een eind aan. Drie weken na mijn laatste chemo stond ik alweer voor de klas en kon ik weer doen wat ik leuk vind om te doen! Van invaller ging ik naar een vaste groep en ik had enorm veel plezier in mijn werk. Helaas kwam er weer een tegenslag en kreeg ik voor de tweede keer diagnose kanker. De borstkanker is helaas uitgezaaid en heeft er wederom voor gezorgd dat ik een tijd niet heb gewerkt. Gelukkig krabbelde ik weer op en kreeg ik de kans om langzaam weer wat te gaan werken. Ik wilde dit enorm graag en ben super blij dat ik deze kans kreeg. Waar ik twee jaar geleden nog 100 procent afgekeurd was, begon ik afgelopen schooljaar met drie dagen werken in mijn eigen klasje. Helaas kwam daar weer een tegenslag… Corona. En laten corona en kanker nou geen vrienden zijn. Helaas zit ik nu dus ook weer thuis maar doe ik er alles aan om betrokken te blijven.
Eens in de zoveel weken schrijf ik een blog:
Naomi Kantjeboord Blog Website over hoe het met me gaat en wat ik zoal doe. Super leuk dat ik dit blog met jullie via deze weg mag delen! Veel leesplezier en als je wil kan je je abonneren op mijn blogs via de site die ik eerder heb genoemd.

Vanaf 11 mei mogen de basisschoolkinderen weer naar school!!!
Me: ‘YES!!!!!!! Ik mag weer werken!! Doen wat ik zo graag doe!’
Oncoloog: ‘Naomi, als het even kan lijkt het me nog niet verstandig om tussen ongeveer 13 kleuters te gaan staan.’

Sinds maandag gaan de kinderen weer lekker naar school maar zit ik nog thuis. Waar ik al bang voor was is toch gebeurd. Het is (nog) niet verstandig om te gaan werken en dus blijf ik op advies van mijn oncoloog en schoolbestuur thuis. Ik heb het hier eerlijk is eerlijk best wel moeilijk mee. Natuurlijk verbiedt niemand me te gaan werken maar als ik denk aan de eventuele gevolgen van de combinatie kanker en corona dan pas ik. Er is nog te veel onzeker en er staat te veel op het spel om de gok te wagen. Al moet ik zeggen dat die gok wagen steeds meer van mijn interesse wekt!

Mijn klasje start deze periode zonder mij en dat vind ik moeilijk. Voor het eerst sinds mijn afstuderen heb ik vanaf het begin van het schooljaar een eigen groep waar ik een enorm groot deel van de verantwoordelijkheid voor heb. In het begin van het schooljaar stond ik twee dagen in de week voor deze groep maar al na een aantal weken veranderde dat naar drie dagen en schreef ik de rapporten, voerde ik de oudergesprekken en voelde ik me echt de leerkracht van deze klas. Het klinkt misschien gek maar dit bereikt te hebben, is voor mij erg belangrijk. Een soort van bewijsdrang richting mezelf. Ik was super trots en dacht dat er niks meer tussen mij en mijn klasje kon komen. Ik heb dit jaar enorm veel geleerd en wat er komend schooljaar ook zou gaan gebeuren. Ik zou een jaar (hopelijk nog 100 jaren) echt juf zijn geweest van mijn klas. Wist ik veel dat corona daar een stokje voor kwam steken. Ik was onbewust altijd bang dat mijn andere ongewenste vriend dat zou kunnen doen. Maar angst is een slechte raadgever en dus had ik kanker weggestreept als potentiële kanshebber om mijn jaar als juf te komen verzieken. En dus was er niet echt iets waardoor ik dacht dat ik dit jaar niet vol kon maken. Maar hallo, daar kwam corona. En ik weet dat het voor iedereen anders is, dat iedereen het anders ervaart en dat het voor iedereen klote is maar deze zag ik even niet aankomen en daar baal ik van!
Ik heb hard gewerkt om te komen waar ik voor corona was, en misschien kan ik datgene wat ik zo graag wil nu niet afmaken. Ik zou zo graag mijn schooljaar met deze klas in real life willen afronden. Gewoon een keer van begin tot eind. Maar goed! Dat gaat misschien niet gebeuren. Ik heb hier sinds de vorige persconferentie best wel last van gehad. Ik merkte dat ik hiermee stoeide en dat ik het gewoon nog geen plekje had gegeven. Al meerdere keren kroop ik achter mijn laptop maar de woorden kwamen niet.

Vanochtend werd ik wakker en voelde ik in alles dat ik klaar was om te accepteren dat alles momenteel even anders gaat en dat ik daar gewoon mee moet dealen. Ik trok ik mijn donut-worry- sokken aan, deze hebben kleine donuts aan de zijkant, en begon mijn dag goed. Tja, ik ben een klein beetje een vreemde vogel soms. Maar dit soort dingen kunnen me soms uit een bepaalde spiraal halen en ervoor zorgen dat ik mezelf uitdaag om weer verder te gaan. Te kijken hoe te dealen met deze nieuwe situatie. Want ook aan deze situatie zitten leuke nieuwe uitdagingen. Niet dat die kunnen tippen aan mijn eigen klasje maar toch. Vanaf deze week begeleid ik de kinderen die thuis zitten en vragen hebben, neem ik nog steeds filmpjes op, bel ik met mijn klas en doe ik een digitaal spel en geef ik yogalessen voor de kinderen die dat leuk vinden om te volgen. Genoeg uitdagingen en wie weet komt er een moment waarop ik toch nog in mijn klas sta met mijn kinderen. Maar dan moet er niet zo veel onzekerheid zijn of veel op het spel staan. Ik wilde nog veel meer vertellen over die gok die mijn interesse heeft gewekt en over mijn leuke ervaringen met mijn prikkers. Maar dan wordt mijn verhaal te lang. Dus dat komt de volgende keer. Eerst even dit en eerst even een nieuwe ronde CT en uitslagen. Want dat gaat nog steeds door. 

P.S. De uitslag van de ct was goed!! Stabiele ziekte! Je kan maar ergens blij mee zijn!! Woehhoe!

Liefs, 
Naomi Kanters